Woestijnschildpad

De woestijnschildpad (Gopherus agassizii) is een schildpad die voorkomt in het zuidwesten van de Verenigde Staten en het noordwesten van Mexico. Het valt onder de familie landschildpadden (Testudinidae). De naam agassizii is een eerbetoon aan Louis Agassiz, een Zwitserse zoöloog in de 19e eeuw. De woestijnschildpad leeft voornamelijk in woestijnen. Hier graven deze reptielen ondergrondse tunnels om af te koelen. Daarnaast vangen ze zo het regenwater op om te drinken.

Het uiterlijk

De woestijnschildpad is meestal bruin of grijs van kleur. Ze hebben kleine zwarte ogen en oren die van buitenaf eigenlijk niet te zien zijn. Het trommelvlies zit in hun nek achter een laag schubben. Door de trillingen van de grond kan deze schildpad via de poten voelen wat er om zich heen gebeurt om vanuit hier te handelen. Het grote schild bevat ruimte voor de longen van het dier, maar helpt daarnaast ook om zijn lichaamstemperatuur te reguleren. Zo kan hij zowel in extreme woestijnhitte als in koude winters zich aanpassen.

Door het jaar heen graven ze veel tunnels om in leven te blijven. Dit doen ze met behulp van hun scherpe voorpoten. Doordat ze een geschubde huid hebben wordt hun lichaam beschermd bij het graven. Het heeft een gewicht van 3,5 tot 7 kilo en wordt ongeveer 1,5 – 38 centimeter lang. De hoogte bedraagt 10 tot 15 cm.

Het gedrag

In één hol kunnen 23 woestijnschildpadden zich huisvesten. Wel is het zo dat dit vaak niet dezelfde soort betreft, maar verschillende geslachtssoorten die elkaar opzoeken. Over het algemeen is dit dier solitair en leeft het dus vooral op zichzelf. Maar vooral in de winter zoeken de groepen elkaar op om zich warm te houden. Van nature zijn woestijnschildpadden schuwe dieren. Hierdoor is het voor wetenschappers ook lastig om informatie in te winnen over de dieren. Ze leven voornamelijk onder de grond waar ze erg actief aan het graven zijn.

Leefomgeving

De woestijnschildpad leeft ongeveer 50 tot 80 jaar en wordt onderverdeeld in twee soorten: Agassiz en Morafka woestijnschildpad. In de jaren dat het leeft groeit het langzaam en zal het zichzelf ook niet veel verplaatsen. Het grootste gedeelte van de tijd brengt hij door in schuilplaatsen. Denk hier aan rotsen en holen om zo in de hitte af te koelen en zijn lichaamstemperatuur te reguleren. Je vind ze voornamelijk in de Mojave- en Sonora woestijnen in het zuidwestelijke deel van de Verenigde Staten en het noordwestelijke deel van Mexico. In het regenseizoen zijn ze het meest actief. Dit komt vooral ook omdat hij water in zijn lichaam nodig heeft. Wanneer er geen regen valt zal hij het grootste gedeelte van de dag ook niet veel doen om zo vocht te besparen.

Hoeveel holen de woestijnschildpad gebruikt is heel erg afhankelijk van de ruimte en het klimaat. Dit varieert dan ook van 5 tot 25 holen per jaar. Sommige hiervan worden meerdere jaren achter elkaar gebruikt terwijl anderen maar voor eenmalig zijn. Door de vochtigheid in de holen voorkomt het dier dat het uitdroogt. De holen worden overigens niet alleen door de schildpad gebruikt. Ook andere dieren maken hier volop gebruik van.

Wat eet een woestijnschildpad?

De woestijnschildpad is een herbivoor. Het eet voornamelijk grassen, kruiden en wilde bloemen. Daarnaast eet het ook kleine cactussen met het fruit en de bloemen. Om dit alles te verteren eet het ook regelmatig stenen en grond. Men verwacht dat dit niet alleen voor de vertering is, maar ook voor het aanvullen van calcium en andere mineralen. Het vocht wat het dier nodig heeft komt voornamelijk uit het gras, de cactus en de wilde bloemen. Ook maken ze gebruik van het regenwater wat er in de holen binnenkomt.

Woestijnschildpadden hebben een grote urineblaas die meer dan 40% van zijn lichaamsgewicht kan opslaan. Zo kan het na het drinken dus maar liefst 40% zwaarder wegen dan voor het drinken. Zo kunnen volwassen maar liefst een jaar zonder water overleven. Door de vochtige holen voorkomen ze dat het vocht in hun lichaam gaat verdampen. Zo kan het dus ondanks de warme omstandigheden gewoon met weinig water overleven.

Roofdieren en gevaren

Wanneer je naar de roofdieren kijkt, zie je dat voornamelijk de jongere en kwetsbare woestijnschildpadden worden aangevallen. Wanneer het dier wordt aangevallen kruipt het in zijn schild of in één van de tunnels. Mocht het toch onverhoopt door een roofdier worden opgepakt geeft het urine af om het af te schrikken. Dit heeft alleen wel consequenties: zeker wanneer het zomer is. Want het urineverlies zorgt ervoor dat het dier minder vocht in het lichaam heeft waardoor het kan uitdrogen. Qua dieren zijn de grootste bedreigingen: coyotes, raven, vossen, stinkdieren en gilamonsters.

Naast de gevaren in hun eigen omgeving zijn ook de mensen een gevaar. Door het bouwen van nieuwe wijken, stortplaatsen en wegen komt hun leefomgeving in gevaar. Dit alles maakt dat de woestijnschildpad nu een UICN status van kwetsbaar heeft. Vooral de stortplaatsen zijn een gevaar voor deze dieren. Ze raken niet alleen verstrekt in het afval, maar het afval trekt ook de roofdieren aan waardoor er een dubbel gevaar komt. Om deze dieren toch te beschermen is het Desert Tortoise Preserve commitee opgezet. Zij hebben meer dan 2000 hectare aan leefgebied gecreëerd voor de woestijnschildpad. Dit gebied omvat onder andere Kern County en San Bernardino County. Zo wordt het dier beschermd en behouden en hopen ze dat ze zichzelf ook vermenigvuldigen.

Voortplanting

Wanneer het broedseizoen aangebroken is strijden de mannelijke woestijnschildpadden om de aandacht van het vrouwtje. Ze laten hun kracht zien door onder andere elkaar te duwen. Hierbij kan het zelfs voorkomen dat een mannetje op het schild geduwd wordt. Zodra het mannetje de aandacht van het vrouwtje heeft gewonnen mag het met haar paren.

De draagtijd van het vrouwtje is 3 tot 4 maanden. Ze graaft dan een nest waar ze tot 14 eieren in kan leggen. Hierna zal ze het nest verlaten en weer haar eigen pad gaan. De eieren worden gelegd tussen mei en juli en komen uit tussen augustus en oktober.

Wanneer de eieren uitkomen zijn de dieren ongeveer 1,5 cm lang en wegen ze 450 gram. Later kan dit dier een lengte van 38 cm bereiken. Doordat de moeder er niet is zullen ze op zichzelf moeten overleven. Dit gaat niet altijd even goed aangezien de beschermende schaal zich pas bij 1 jaar goed ontwikkeld is. Ze zijn daarnaast een makkelijke prooi voor roofdieren en zullen wel zelf op pad moeten om voedsel te zoeken. Een gevaarlijk avontuur dus dat niet alle dieren overleven. Mochten ze het wel overleven dan kunnen ze in het wild 50 tot 80 jaar oud worden.

Woestijnschildpad in een dierentuin

De woestijnschildpad kun je ook bewonderen in een dierentuin. Hier worden ze vaak ook een stuk ouder aangezien ze genoeg voeding krijgen. Daarnaast hebben ze geen last van roofdieren en worden ze ook bij ziekte goed verzorgd. Want hoe ouder de dieren worden, hoe meer ze aan ziektes zullen leiden. De oudste geregistreerde schildpad wordt geschat op 185 jaar oud.

Woestijnschildpad als huisdier kopen

Wanneer je een woestijnschildpad als huisdier wil aanschaffen, is het belangrijk om de wet- en regelgeving van jouw land goed te bekijken. In sommige gebieden is het namelijk wel toegestaan terwijl het in andere landen verboden is. In Nederland komt het dier niet als huisdier voor. Dat is eigenlijk ook niet zo gek aangezien ze buiten moeten worden gehouden in een groot, droog gebied. Daarnaast moeten ze toegang hebben tot water en vegetatie en een hol kunnen maken.

Mocht je het dier in het wild tegenkomen is het verboden om deze mee te nemen. Ze mogen namelijk niet in het wild gevangen worden en kunnen alleen van eigenaar naar een andere eigenaar gaan. Hierdoor zijn er ook weinig van deze dieren voor aankoop beschikbaar. En dat is maar goed ook aangezien de dieren al op genoeg manieren bedreigd worden.